Kinderen. Naïef en onwetend, zo zien wij volwassenen ze vaak. Maar volgens mij spreken kinderen simpelweg de waarheid zoals zij die kennen en zien.

Hun vragen leren ons nederig hoe weinig we eigenlijk echt weten. En vaak laten ze ons zien hoe het anders, beter en makkelijker kan.

Neem nou het zoontje van de rechten professor op Harvard, die met papa mee was en achterin de collegezaal zat. De rechten-professor besprak een casus: ‘Jij en je businesspartner, met wie je al van kinds af aan bevriend bent, belanden in een zakelijk dispuut. Wat te doen?’ De briljante Harvard-studenten bediscussiëren de ene na de andere slimme rechtszaak-aanpak. Dan steekt zoonlief zijn hand op. Vader wil hem eigenlijk niet in het college betrekken. Op aandringen van de studenten vraagt hij zijn zoon dan toch maar: ‘Oké, Wat zou jij doen?’ ‘Nou’, antwoordt het ventje, ‘aangezien we goed bevriend zijn, zou ik sorry zeggen en vragen hoe we weer vriendjes worden.’

Als ik weer eens een lesje in nederigheid nodig heb, vind ik die bij kinderen. Misschien wel mijn favoriete nederig makende video is deze: